>> Rady i porady >> O wychowywaniu dzieci >> Kłopoty wychowawcze - jak ich uniknąć? 

Kłopoty wychowawcze - jak ich uniknąć?

Dziecko przechodząc kolejne fazy rozwoju bywa uparte, niegrzeczne, aroganckie.

11 sposobów na niejadka

               Większość problemów z jedzeniem ma charakter przejściowy i można ich uniknąć, zmieniając naszą postawę lub doprowadzając do zmiany zachowania dziecka. Oto kilka propozycji:

1.   Sprawdź, czy dziecko jest zdrowe.

Malec, któremu dokucza ból gardła, brzucha lub katar, odmawia jedzenia. Podawaj mu dużo napojów, proponuj owoce, warzywa, nabiał, chude mięso. Jeśli dziecko wygląda na zdrowe, a przez dłuższy czas nie chce jeść, skontaktuj się z pediatrą, który zdiagnozuje przyczynę jego niechęć do jedzenia. Sprawdzi też, czy malec przybiera na wadze. 

2. Nie rób problemu i nie zmuszaj do jedzenia.

Nic tak nie odbiera apetytu, jak widok zdenerwowanej mamy. Nie okazuj niezadowolenia, że dziecko nie tknęło dziś obiadu. Nie zmuszaj też do ich spożywania. Pozwól maluchowi wybierać i jeść tyle, ile chce. Jeśli jest zdrowy, nie pozwoli się zagłodzić.

3.Jedzcie razem.

Malec nie może traktować posiłków jak kary, a tak właśnie jest, jeśli widzi, że wszyscy są zajęci czymś innym, a tylko on musi jeść. Posiłki spożywajcie wspólnie. Dziecko naśladuje dorosłych. Gdy zobaczy, jak tata zjada na obiad kotleciki, ziemniaki i sałatkę, pójdzie w jego ślady.

4.Podawaj owoce i warzywa.

Owoce i warzywa pobudzają apetyt, normalizują pracę układu pokarmowego, zawierają wiele cennych składników. W diecie przedszkolaka powinny się znaleźć codziennie co najmniej 1-2 porcje owoców (np. jabłko, gruszka, maliny) oraz 2 porcje warzyw ( np. surówka do obiadu, ogórek do kanapek).

5.Urozmaicaj dania.

Jeśli maluch nie chce jeść mlecznej kaszki, dawaj mu maleńkie kanapeczki z serem i pomidorkiem. Jeżeli znudziła mu się zupa z mięskiem i surówka z marchwi, zaproponuj kolorowe spaghetti, maleńkie pierożki lub szaszłyki z chudego mięsa. Jadłospis musi być urozmaicony.

6.Wydzielaj małe porcje.

Podawaj je na kolorowych talerzykach. Niejadki są często przerażone ilością jedzenia, które znajduje się na talerzu. Lepiej, jeśli dziecko samo Cię poprosi o dokładkę.

7. Ogranicz słodycze.

Słodycze hamują apetyt, powodują uczucie nasycenia i przede wszystkim nie są zdrowe. Niejadkowi podawaj je zupełnie wyjątkowo, maksymalnie 1-2 razy w tygodniu, najlepiej po zjedzeniu obiadu. Zamiast cukierków, ciastek czy lodów podawaj maluchowi suszone owoce: rodzynki, figi, daktyle oraz owocowe desery.

8. Dla każdego coś… ostrego.

Przed obiadem warto podać niejadkowi coś, co zaostrzy mu apetyt, np. kwaszonego ogórka, odrobinę pasztetu z pikantnym sosem. Ma to na celu pobudzenie wydzielania soku żołądkowego, a to z kolei sprawi, że maluch poczuje głód.

9. Dobry humor.

Dobra atmosfera podczas posiłku potrafi wzmóc apetyt każdego Tadka-niejadka. Jeśli nawet mieliście ciężki dzień, postarajcie się, aby podczas wspólnego jedzenia uśmiech nie opuszczał Waszych twarzy. Dzieci idealnie wyczuwają zmiany nastroju swoich rodziców.

10. Piękno na talerzu.

Postaraj się, aby dziecięce menu było nie tylko pożywne i zdrowe, ale także piękne. Nawet krupnik może wyglądać apetycznie- wystarczy, że posypiemy go zieloną natką pietruszki. A jeśli do tego na drugie danie zaproponujesz dziecku… samochód wykrojony z ziemniaka z plasterkami marchewek jako koła- wkrótce talerz będzie pusty.

11. Znajdź przyczynę.

Zdarza się, że dziecko traci apetyt z powodu przeżyć psychicznych, z którymi nie może dać sobie rady                          ( np. pierwsze dni w przedszkolu, narodziny siostrzyczki, przeprowadzka do nowego domu). Trzeba wówczas znaleźć czas na rozmowę z malcem, przytulić, zapewnić o swojej miłości. A jeśli ta sytuacja się utrzymuje, być może konieczny będzie kontakt z psychologiem.

Codzienna zdrowa dieta przedszkolaka.

Mleko – 3 szklanki ;                                       Owoce – 20-25 dag;                                

Jaja – 1 sztuka ;                                              Pieczywo mieszane – 3 kromki;

Ser biały i żółty – 1 – 2 – plasterki ;               Mąka, kasza, rośliny strączkowe-7 dag;

 Mięso, wędlina, drób – 7 – 8 dag;                Dżemy, miód – 7 dag.

Śmietana – 5-6 łyżek

Warzywa -30-35 dag;

 Stara się uzyskać co chce szybko i za wszelką cenę.

 Aby zdobyć to co zapragnie wykorzystuje wszelkie znane i sprawdzone środki wyrazu. Również często z wielkim uporem odmawia wykonania polecenia, czy zwykłej czynności.

Dorośli nazbyt często pragnąc szybko osiągnąć oczekiwane rezultaty posłuszeństwa czy wychowawcze zmuszają dzieci do wykonywania poleceń krzykiem lub agresją również stosują przymus fizyczny.

Twierdzimy, że niecelowym jest stosowanie tych środków ponieważ utrwalają w dziecku postawy buntownika, złośnika, agresywnego komunikowania, wymuszania w grupie rówieśników, natomiast w nowym środowisku lęku, nieuzasadnionego wstydu, braku pewności siebie, biernego poddawania się innym.

 Zatem stosowanie przymusu i krzyku, traktowanie dziecka w sposób przedmiotowy może spowodować skutki odwrotne od oczekiwanych.

W trosce o prawidłowy rozwój dziecka o wiele lepsze i skuteczniejsze są formy perswazji, pokazania skutków złego zachowania, konsekwentne egzekwowanie zasad i nakazów.

 Takie formy wywołują trwalsze zmiany w zachowaniu ponieważ dziecko rozumie argumentację rodziców i choć się z nie zgadza zawsze wykona to o co rodzice poproszą.

 Konsekwentnie przestrzegane zasad i ustalanie granice sprawia, że dzieci szybciej i najczęściej bez gniewnego oporu realizują oczekiwania rodziców. Nie oznacza to, że przy następnej okazji ponownie będą próbowały wyłamać się z zasad.

Najkorzystniej jednak oddziaływają na dziecko wsparcie emocjonalne, pochwały i nagrody za dobrze wykonane zadania i obowiązki.

Pozytywna opieka oznacza dostarczanie dziecku emocjonalnego wsparcia w sposób, który jest dla niego jednoznaczny, ma to być coś więcej niż nagroda za dobrze rozwiązane zadanie, pogłaskanie lub przytulenie.

Pozytywna opieka wymaga aktywnego udziału w emocjonalnym życiu dziecka. Należy znaleźć odpowiedni moment na kontakt z dzieckiem w celu okazania zainteresowania, entuzjazmu, akceptacji.

Należy jednak zastrzec i zaznaczyć, że czym innym jest troska o dziecko i zaspakajanie różnych a czym innym spełnianie każdej zachcianki. Dla pełniejszego zaprezentowania tych subtelnych granic przedstawiamy kilka zasad sprawowania pozytywnej opieki.

-

Wyznaczenie dzieciom odpowiednio dla wieku jasnych zasad i granic które należy przestrzegać.

- Informowanie dzieci o oczekiwaniach na temat zasad wartości i ich znaczenia oraz konsekwencji.

- Utrwalanie pozytywnego zachowania, chwaląc i nagradzając dziecko nawet jeśli tylko podejmuje próby oczekiwanych zachowań, a jeszcze mu nie wychodzi.

- Ostrzeganie i informowanie dziecka, kiedy zaczyna się źle zachowywać.

- Rozpoznanie i ignorowanie tych zachowań które mają na celu zwrócenie naszej uwagi.

- Kiedy mimo upomnienia i ostrzeżenia dziecko przekracza ustaloną zasadę bądź akceptowane przez was granice, natychmiast zastosujcie odpowiednią karę. Bodźcie stanowczy, zgodnie z wcześniejszymi ostrzeżeniami.

- Wielokrotnie powtarzane napomnienia i ostrzeżenia o ukaraniu, straszenie powodują, że dziecko szybko przyzwyczaja się do tego i po prostu przestaje słyszeć. Kiedy wreszcie zareagujecie jest bardzo zdziwione i rozżalone dlaczego tym razem ma być ukarane.

- Kiedy musicie ukarać dziecko, należy zastosować karę zaraz po przewinieniu i upewnijcie się, że kara jest proporcjonalna do przewinienia. Kara wymierzona po czasie i nieadekwatna do przewinienia wywołuje skutek odwrotny od zamierzonego. Małe dziecko bowiem po dłuższej chwili nie pamięta za co ma być ukarane i karę odbierze jako dowód odrzucenia i braku miłości, straci zatem motywację bycia dobrym i kochanym.

Stosujcie różne techniki dyscyplinowania. Oto kilka najczęściej polecanych:

a) reprymenda – powinna być pierwszą reakcja na złe zachowanie i tak przekazana by pojawił się u dziecka negatywny obraz własnej osoby. Trzeba dziecko przywołać lub przerwać na chwilę zabawę i porozmawiać na temat złego zachowania.

b) odebranie dziecku zabawki czy przedmiotu niewłaściwej zabawy, przedstawienie zagrożenia jakie stwarza,

c) naturalne konsekwencje - umożliwienie dziecku doświadczenia logicznych konsekwencji jego zachowania albo naprawa szkody,

d) odsunięcie i pozostawienie dziecka na krótką chwilę potrzeb , w neutralnym, spokojnym miejscu. To na pewno nie może być ciemny pokój czy komórka, wystarczy wyznaczyć miejsce odsunięte od miejsca zabawy. Zaleca się aby czas kary nie przekraczał minuty dla każdego roku dziecka. Potocznie nazywa się to czasem „stawianiem do kąta” ,

e) powtarzanie poprawnego zachowania - dziecko które źle się zachowało musi powtórzyć czynność zachowując się poprawne, a w razie potrzeby powtarzać kilka razy lub przez kilka minut.

f) Czasowe ograniczenie uprawnień- dotyczy dzieci starszych dla których forma „stawiania do kąta” jest już nieodpowiednia.

Opracowała redakcja  przedszkolak.pl

Portal RODZICÓW I NAUCZYCIELI W WIEKU PRZEDSZKOLNYM

     Współcześni rodzice to zapracowani ludzie, którzy nie maja dość c  czasu dla swoich pociech. I bardzo często wydaje się rodzicom , że że mogą ich zastąpić zabawki. Do pewnego stopnia jest to mmożliwe, pod warunkiem, że nasze zastępstwo przekaże ddzieciom prawdziwe wartości. Niestety wiele zabawek rereprezentuje przemoc, „chory świat”. Rodzice pozwalają na taką sytuację z dwóch powodów: dl jednych jest on normalnym otoczeniem i szkołą przetrwania, a inni go nie znają.

 Ponadto zabawki stały się natrętne , pchają się do naszych domów, poprzedzone hałaśliwą reklamą i są stosunkowo tanie.

Rodzice często nie mają świadomości, jak ogromny wpływ na dziecko maja produkty, towarzyszące mu podczas zabawy. Nie zdają sobie sprawy, że niepoprawne wzory zachowań mogą być kształtowane przez złe zabawki, które są przyczyną wielu zaburzeń oraz problemów emocjonalnych dzieci.

 Zabawki właściwie dobrane do możliwości i wieku dziecka doskonalą zmysły, rozwijają wyobraźnię i inteligencję.

Kupując zabawkę! Zawsze należy sprawdzić oznaczenia wieku na opakowaniu zabawek oraz symbole bezpieczeństwa.

CE- międzynarodowe oznaczenie świadczące o tym, że zabawka została wszechstronnie przebadana pod kątem bezpieczeństwa.

B – polskie oznaczenie, stosowane zarówno do zabawek wyprodukowanych w kraju, jak i sprowadzonych z zagranicy, które nie mają certyfikatu CE. Obowiązkowe dla zabawek poniżej 3 roku życia.

- produkt /zabawka / nagrodzony w konkursie:

 ŚWIAT PRZYJAZNY DZIECKU

Zorganizowanym przez Komitet Ochrony Praw Dziecka/2002/ mówiący o: dostosowaniu produktu pod względem formy i treści do wieku dziecka oraz pozytywnego wpływu na rozwój emocjonalny i estetyczną wrażliwość dziecka – dla wieku od 0 do 10 lat

Kupując zabawkę należy pamietać, że producent jest tylko teoretycznie odpowiedzialny za kształ i przeznaczenie.  Teoria mija się jednak ze stanem faktycznym. Sami musimy dokonać wyboru i oceny zabawki, którą ma się bawić nasze dziecko.

Na co należy zwrócic uwagę przy zakupie zabawek:

•  NIETOKSYCZNA – nie zawiera trujących substancji np. metali ciężkich.

• NIE SKŁADA SIĘ Z DROBNYCH ELEMENTÓW – takich, które dziecko może połknąć lub włożyć do ucha, nosa.

• OGNIOODPORNA – zrobiona z materiałów, które gwałtownie się  nie palą.

• NIE MA OSTRYCH KRAWĘDZI – nie zagraża dziecku skaleczeniem.

• PRZEPUSZCZA POWIETRZE –jeżeli zabawka jest na tyle dużą, że dziecko może do niej wejść lub zabawka przykryje je, musi mieć mozliwość swobodnego oddychania.

• NIE STANOWI PUŁAPKI – dziecko musi mieć możliwość wyjęcia rączki lub nóżi spomiędzy części zabawek.

• JEST STABILNA – za bawka przeznaczona do jeżdżenia lub siedzenia nie może być wywrotna.

Art. Opracowany przez Małgorzatę Cichoń na podst. Referatu Urszuli Madalińskiej

pt. „ Bezpieczna zabawka dla małego dziecka”.

 ADHD

 ADHD – skrót z ang. Attention Deficit Hyperactivity Disorder, czyli Zespół nadpobudliwości psychoruchowej, określany w literaturze jako zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi lub zaburzenia hiperkinetyczne.

Jest to grupa zaburzeń charakteryzujących się wczesnym początkiem (zazwyczaj w pierwszych pięciu latach życia), brakiem wytrwałości w realizacji zadań wymagających zaangażowania poznawczego, tendencją do przechodzenia od jednej aktywności do drugiej bez ukończenia żadnej z nich oraz zdezorganizowaną, słabo kontrolowaną nadmierną aktywnością

Uważa się, że ADHD występuje u 4-8% dzieci w wieku wczesnoszkolnym (6–9 lat), głównie chłopców, niezależnie od rasy i kultury. Następnie częstość występowania zmniejsza się o 50% na każde 5 lat, jednakże u 60% dorosłych utrzymują się niektóre cechy zespołu (zwłaszcza dotyczące deficytów uwagi). Noszą wtedy nazwę AADD – ang. Adult attention-deficit disorder

Zespół nadpobudliwości psychoruchowej jest zespołem zaburzeń, najczęściej o podłożu genetycznym, który powoduje powstawanie objawów z trzech grup impulsywności, nadruchliwości i zaburzeń koncentracji uwagi, spowodowany jest zaburzeniami równowagi pomiędzy układami dopaminowym i noradrenalinowym w CUN.

Objawy nadpobudliwości mogą również występować w wyniku:

• uszkodzenia centralnego układu nerwowego,
• niedotlenienia w czasie porodu,
• także przy innych zespołach objawowych np. u pacjentów z łamliwym chromosomem X.

Korelacja z czynnikami biologicznymi i społecznymi

Zespół nadpobudliwości psychoruchowej ma podłoże biologiczne to znaczy, że nie wynika on z błędów wychowawczych, czy czynników psychogennych.

Niektóre objawy podobne do zespołu nadpobudliwości psychoruchowej mogą występować u dzieci wychowywanych bez systemów zasad i konsekwencji, ale także np. u dzieci maltretowanych fizycznie, psychicznie lub seksualnie

Objawy
 

Sfera ruchowa

wyraźny niepokój ruchowy w zakresie dużej i małej motoryki

• niemożność pozostawania w bezruchu przez nawet krótki czas
• podrywanie się z miejsca
• bezcelowe chodzenie
• zwiększona szybkość i częsta zmienność ruchów (wrażenie ciągłego pośpiechu)
• bieganie
• przymusowe wymachiwanie rękami
• podskakiwanie
• wzmożone drobne ruchy kończyn (machanie nogami, głośne deptanie, poruszanie palcami rąk, ciągłe zajmowanie się rzeczami, które leżą w zasięgu rąk lub nóg, kiwanie się na krześle itp.)
• bieganie bez celu

Sfera poznawcza

trudności w skupieniu uwagi (uwaga chwiejna, wybitnie zależna od czynników afektywnych)

• brak wytrwałości w przypadku małego zainteresowania i niedostrzegania bezpośredniej korzyści z działania
• wzmożony odruch orientacyjny
• pochopność
• znaczna męczliwość w pracy intelektualnej i związana z tym nierównomierna wydajność
• pobieżność myślenia
• przerzucanie uwagi z obiektu na obiekt (udzielanie nieprawidłowych, nieprzemyślanych odpowiedzi na pytania lub nieprawidłowe rozwiązywanie zadań)
• w badaniach inteligencji niektórzy autorzy stwierdzają poziom "poniżej spodziewanego", głównie w skalach wykonawczych
• trudności wizualno-motoryczne
• trudności syntetyzowania w myśleniu
• brak umiejętności planowania
• u wielu dzieci z zaburzeniami koncentracji uwagi występują pewnego rodzaju zaburzenia mowy lub języka, do których należą:
  • opóźnienie rozwoju mowy
  • kłopoty z artykulacją
  • problemy ze strukturą zdania
  • nieprawidłowe układanie dźwięków
• Trudności stanowi również pisemne wyrażanie myśli i słowa

pamięć krótkotrwała

Sfera emocjonalna

nieopanowane, nieraz bardzo silne reakcje emocjonalne

• wzmożona ekspresja uczuć
• zwiększona wrażliwość emocjonalna na bodźce otoczenia
• wybuchy złości
• impulsywność działania

Często występujące cechy osobowości dziecka z zaburzeniami koncentracji uwagi

działanie impulsywne,

• chęć dominowania w grupie
• niska samoocena
• okresowo występująca depresja
• niedojrzałe zachowanie
• zaburzenia snu:
  • wczesne budzenie się
  • trudności z zaśnięciem
  • niespokojny sen

• rozwój fizyczny:
  • wysoki poziom aktywności fizycznej
• rozwój społeczny:
  • opóźniony rozwój społeczny
  • trudności w nawiązywaniu kontaktów z rówieśnikami
  • popisują się przed rówieśnikami żeby zwrócić na siebie uwagę

Diagnoza i wykrywanie

We wczesnym dzieciństwie

Diagnoza ADHD we wczesnym dzieciństwie nie jest możliwa. Natomiast występuje kilka objawów sugerujących wystąpienie ADHD w następnych latach:

• ciągła aktywność ruchowa
• dziecko nie uczy się na własnych błędach,
• opóźniony albo przyspieszony rozwój mowy
• problemy ze snem
• problemy z jedzeniem (wygląda na to, że dziecko nie ma czasu na jedzenie), łącznie z występowaniem wymiotów, lub słaby odruch ssania
• ataki kolki, które mogą wynikać z uczulenia, ale również mogą być wynikiem zaburzeń koncentracji uwagi
• dzieci nadpobudliwe nie lubią (wg opinii wielu rodziców), gdy się je przytula (to jest związane z współwystępującą nadwrażliwością dotykową, ale nie z ADHD)

W wieku szkolnym

• trudność w dostosowaniu się do wymagań szkolnych (zajęcia w pozycji siedzącej)
• trudność w utrzymaniu uwagi przez całą lekcję, "bujanie w obłokach"
• nadmierna gadatliwość i impulsywność .

           PROBLEMY, KTÓRE MOGĄ WIĄZAĆ SIĘ Z

                                            ADHD

•  SŁABSZE OSIĄGNIĘCIA SZKOLNE, OSIAGNI ĘCIA NIZSZEGO    WYKSZTAŁCENIA.

•  OSOBOWOŚĆ ANTYSPOŁECZNA.

•  UZALEŻNIENIA OD ALKOHOLU , NARKOTYKÓW, PAPIEROSÓW.

•  KŁOPOTY Z UTRZYMANIEM SIĘ W SZKOLE Z POWODU ŁAMANIA PANUJĄCYCH  TAM ZASAD.

•  ZABURZENIA ZACHOWANIA.

• DEPRESJA.

• MOZLIWOŚĆ POPEŁNIENIA SAMOBÓJSTWA.

• ROZWÓD.

     1O  PRÓŚB  NADPOBUDLIWEGO  DZIECKA

1.  POMÓŻ MI SIĘ SKUPIĆ NA JEDNEJ CZYNNOŚCI.

2. POTRZEBUJĘ WIEDZIEĆ CO ZDARZY SIĘ ZA CHWILĘ.

3. POCZEKAJ NA MNIE, JA SIĘ CIĄGLE JESZCZE ZASTANAWIAM.

4. JESTEM W KROPCE, NIE POTRAFIĘ TEGO ZROBIĆ.

5.CZY TO JEST DOBRZE?  JA POTRZEBUJĘ TO OD RAZU WIEDZIEĆ.

6. NIE ZAPOMNIAŁEM, JA TYLKO ZA PIERWSZY RAZEM NIE USŁYSZAŁEM CIĘ.

7. NIE POMYŚLAŁEM, MNIE JUŻ NIE BYŁO.

8. JA ZAWSZE PRACUJĘ TYLKO W DANEJ CHWILI.

9. WIEM – ZNOWU WSZYSTKO ZROBIŁEM ŹLE.

10. DLACZEGO ZAWSZE NA MNIE KRZYCZYSZ?

Wiadomości na powyższy temat zasięgnęłam z Internetu i opracowania U. Madalińskiej Surdopedagog -Logopeda

Mamo to ja ,twoje leworęczne dziecko.

   Do niedawna panowało powszechne przekonanie, że wszyscy powinniśmy jeść, pisać, rysować, bawić się prawą ręką. Jeśli się zdarzyło, że dziecko woli robić wszystko lewą ręką był to sygnał, by przystąpić do zlikwidowania tego ”mankamentu „ . Wszyscy uważali, że będzie to najlepsze rozwiązanie,  owszem dla  wszystkich tylko nie dla dziecka.

     Dzisiaj i rodzice i nauczyciele, patrzą na leworęczność z większą tolerancją. Pozwalają dziecku na wybór ręki przy pisaniu czy rysowaniu, ale to nie znaczy że mamy dziecko leworęczne pozostawić bez fachowej opieki. Dziecko leworęczne pozostawione samemu sobie może nabrać nieprawidłowych nawyków, które utrudniają technikę pisania, są przyczyną dysgrafii ( trudności z graficzną formą pisania), wywołują niechęć do wszelkich zajęć graficznych, szybkie męczenie się nimi, a w efekcie niechęć do nauki szkolonej.

Niewłaściwe postępowanie z leworęcznym dzieckiem może być przyczyną jego niepowodzeń szkolnych, a w konsekwencji wtórnych zaburzeń w sferze motywacji i sferze emocjonalnej – a to może już zdecydować o rozwoju osobowości dziecka.

    Skąd się bierze leworęczność u dzieci?

Na to pytanie nie znajdziemy jednoznacznej odpowiedzi, czy dziecko rodzi się leworęczne , czy staje się nim przez ćwiczenia i wychowanie.  Liczne badania dowiodły jedynie, ze leworęczność i praworęczność jest związana z asymetrią funkcjonalną mózgu.  Polega ona na tym, ze w przypadku parzystych organów jeden ma rolę wiodącą – drugi pomocniczą.  Narząd dominujący częściej wybiera trudniejsza zadania i wykonuje je lepiej, szybciej z większą precyzją, np. dominująca ręka jest zwykle sprawniejsza i silniejsza . Dominacja czynnościowa jednego z narządów nie wyklucza drugiego.

  Zjawisko przewagi funkcjonalności, noszące nazwę lateralizacji, czyli stronności, jest związane z dominowaniem jednej półkuli mózgowych.  Większość szlaków nerwowych wiążących narządy ruchu z mózgiem krzyżuje się, co oznacza , że drogi nerwowe z prawej strony przechodzą do lewej półkuli, a z lewej strony ciała – do prawej półkuli mózgu. W związku z tym czynność ruchowa prawej ręki znajduje się pod kontrolą lewej półkuli mózgu, prawa półkula kieruje czynnościami lewej reki. Jeśli dziecko jest leworęczne, to dominująca u niego jest prawa półkula .

 KIEDY DZIECKO JEST LEWORĘCZNE

 W pierwszych miesiącach życia dzieci są oburęczne. Bardzo chętnie chwytają zabawki zarówno lewą, jak i prawą ręką. Około 8 miesiąca życia dziecko zaczyna preferować jedną z rąk, choć jeszcze przerzuca się z jednej ręki na druga  w zależności od usytuowania osoby lub przedmiotu, które chce chwycić.

Między drugim a trzecim rokiem życia dziecko wyraźnie woli używać jedną z rąk. Jeśli dziecko ma w tym okresie zdecydowaną skłonność do posługiwania się lewą ręką – nie próbujemy uczyć je używać prawej ręki. Być może właśnie prawa półkula mózgu jest dominująca i pozostanie ono leworęczne, a wieku 6 – 7 lat będzie się musiało nauczyć pisać.

Bawiąc się z dzieckiem powinniśmy uczyć je: prawa rączka – lewa rączka, prawa nóżka- lewa nóżka, góra- dół, w prawo – w lewo.

Pokazujemy też prawidłowy kierunek pisania i zasady z nim związane.

Nie zachęcajmy dzieci do pisania literami drukowanymi.

PAMIĘTAJMY:

Litery drukowane służą do -  czytania,

Litery pisane – do pisania

Jeśli elementy pisma lustrzanego będą się pojawiać  pod koniec klasy pierwszej, to wtedy warto zasięgać porady w Poradni np. Psychologiczno-Pedagogicznej.

JAK POMÓC DZIECKU NLEWORĘCZNEMU W NAUCE PISANIA

- w ławce szkolnej powinno mieć sąsiada po prawej stronie;

- zeszyt powinien być ułożony ukośnie-nachylony w prawa stronę ( lewy górny róg skierowany ku górze); dziecko powinno decydować o kącie nachylenia zeszytu;

- zeszyt powinien być oddalony w lewo od osi ciała dziecka;

-uczymy dziecko prawidłowego kierunku zapisywania liter; linie pionowe z góry do dołu, wszelkie owale – odwrotnie do ruchu wskazówek zegara;

- uczymy dziecko pisać ruchem ciągłym, podobnie jak ćwiczymy to z praworęcznymi, przy czym zeszyt musi być nieruchomy;

NIE PRÓBUJMY PRZESTAWIAĆ  DZIECKA NA POSŁUGIWANIE SIĘ PRAWĄ  RĘKĄ

Art. opr. M. Cichoń na podst. Art. „ Leworęczne dzieci”- Publiczna poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna w Częstochowie

 KILKA WSKAZÓWEK JAK KUPIĆ BEZPIECZNĄ ZABAWKĘ DLA MAŁEGO DZIECKA